Leyâli Girizân

  Artık, bizi kahreden şeylere alışkanlık geliştirmeye başlıyoruz ve bunun ne kadar zalimce olduğunun farkında bile değiliz. Uzunca, gerçekten epey denecek bir süre boyunca sadece bunu sorguladım. Şöylesi bir dönem, hepimizin canını bellice sıktı ve topluca süpürdü umutlarımızı, heveslerimizi ve kucağımıza bırakıverdi krizlerini anksiyetenin. Öyle yordu ki, buna rağmen alıştık ona, başını bile okşadık belki. Zorumuza gidenleri kabullenmemiz hiç de uzun sürmedi. Şaşılası ama apaçık. Kızıyorum bize, çok kızıyorum bazen ve çaresi yok bazı şeylerin. Durum böyle olunca, oturup acıyorum bize, çok acıyorum bazen.  Alışmak öyle kolay ki ve bu, kendimize yaptığımız en zalimce şey. Yok, alışmayınca da rayında değil işler. Nasıl çıkılacak o düzlüğe, bir cevap yok. Umutsuz değiliz, umursamıyor hiç değiliz sadece umarsızız, ince bir çizgi var bu kelimeler arasında. Umarsızlık çaresizliğin dibiyken, dışarıdan bakana umursamazlık gibi görünüyor. Hayır! Pek tabii umursuyoruz, s...

ikna edemem kimseyi dünyanın omuzlarında olmadığına öyle bir hengame boğuluyorken nefesi elimde nefsin sonu ensemde hissederken daim ispat edemem bu canda ki sancının olmadığını eşi umarsızken omuzların doğurduğuna ilaç derdin tekliği umarsızken ispat edemem ruhumda ki dinmez yarayı hem ne önemi var benim yaramın/  kanımın akan gözümden ne önemi var yarının durmadan üreyen omuzlar nezdinde? sanki Yusuf'u ittiler derin bu kuyu en derinden itme ruhumu koş avuç içini kavra ve sar serin bu kuyu seninkinden bir maraton  yarıştığı matahlığı derdin öyle bir hengame ikna edemem kimseyi dünyanın omuzlarında olmadığına