O'ysa Hayır!
Yazık ki dibine kadar karşı olduğumuz bazı kalıplar içine doğduk. Doğurdu bizi kuralların anası tüm yozluğun. Yıpranan göreneğe bakıp doğru buldu insan, olmayanı kaide. Dedi, adam olan ağlamaz, yakar canı da burnundan kıl aldırmaz. Uydu insan, yıllarca uyudu burada. Ne bir adım gelişti ne bir gram değişti. Her katresiyle teslim oldu insan maziye. Gelenek hoştu elbet, yaşamıştı bugüne dek, belki sırf bu yüzden nahoş bir hoşlukla hoştu, böyle bildik, doğrulana böyle bildirdik. Bazı yanlışların yaşattığı bir katildi belki o ama biz yaşıyor oluşuna sevindik, alana dek hayatta oluşun kelebekli coşkusunu bizden; boyun eğdik/eğiyoruz. Yıkılmıyor bazı kapıları geçmişin ama açılmıyor da önümüze esefiyle keşkelerin. Duyguları solan-soldurulan bir nesle adam dendi bu diyarda. Masaya vurduğu yumrukla ademin oğlunu şah etti bu diyar, secde ettirdi karşısına koyduğu tüm cisimleri. Kendine mal bildiği emanetleri yedi yedi ve yedi, bir kez durup varmadı farkına, doymadı da, bir kez... Hayır oysa, oysa...