İntak
insan doğdu ve biz onun batımına da şahidiz ağaç büyüdü felek döndü güneş battı kaybettik sonra orada biri vardı biri daha ve biri daha kaybettik sonra tüm kayıpların hücumuyla aklın kaymasına ramak kaldı bir ramak kağıt kesiği gibiyken yaşamak o haddi aşmak bize düşmedi bize düşmedi dağılmadan toplamak bir çocuk vardı isminin baş harfi son harfi belli değil bir çocuk vardı cisminin varlığı yokluğu belli değil fakat bir çocuk vardı işte var diyorum! bir çocuk ben çocuk biz çocuk kutu kutu pensenin elmamı yemesi ne kadar mümkünse o kadar çocuk bir zamanlar çocuktum hiç çocuk olmadım rutubetli tavanların intak sanatını izleyip masallar uydurdum bir zamanlar çocuktum tavanlar benimle konuştu tavanlarla konuştum hiç çocuk olmadım mekanlar değişmedi mekanlar hep değişti onlar şimdi beni anlar bir anlayan ki- mekanlar bir de seherden ilk huzmeyi sızdıran bulutlar sessiz hitaplar vardı boğazıma biriken sessiz ama gürültüsüyle boynuma dolananlar biriktirdiğim tüm ağlamakları yutmaya...