İntak

-
insan doğdu ve biz onun batımına da şahidiz 
ağaç büyüdü felek döndü güneş battı
kaybettik sonra orada biri vardı
biri daha ve biri daha
kaybettik sonra
tüm kayıpların hücumuyla
aklın kaymasına ramak kaldı
bir ramak
kağıt kesiği gibiyken yaşamak
o haddi aşmak bize düşmedi 
bize düşmedi dağılmadan toplamak
bir çocuk vardı isminin baş harfi son harfi belli değil
bir çocuk vardı cisminin varlığı yokluğu belli değil
fakat bir çocuk vardı işte var diyorum!
bir çocuk
ben çocuk
biz çocuk
kutu kutu pensenin elmamı yemesi ne kadar mümkünse o kadar çocuk
bir zamanlar çocuktum
hiç çocuk olmadım
rutubetli tavanların intak sanatını izleyip masallar uydurdum
bir zamanlar çocuktum
tavanlar benimle konuştu
tavanlarla konuştum
hiç çocuk olmadım
mekanlar değişmedi mekanlar hep değişti
onlar şimdi beni anlar bir anlayan ki- mekanlar
bir de seherden ilk huzmeyi sızdıran bulutlar
sessiz hitaplar vardı boğazıma biriken
sessiz ama gürültüsüyle boynuma dolananlar
biriktirdiğim tüm ağlamakları yutmaya çalışmak gibi bir şeydi bu
öğrendim sonra ağlamanın kârı yoktu konuşmanın da.
susmuşumdur
çünkü susmak bir tepsiyle önümdedir
her uğradığında gönlüm kırık bir hayale
çünkü her kırıklığında bir hayalin
susmak bir tepsiyle önümdedir
çünkü kaçmışımdır ölmekten çekindiğim her yerden
itmiştir manasını yitirmiş her şey kimliğimi
itmiştir beni mekanlar uzağına ölü yavru kuşların 
kaçmışımdır ölmekten çekindiğim her yerden
yerimi anlarım sersemliğinde bir uykunun 
yerimi anlarım esen yüzüme bir bâd-ı saba yelidir
yerimi anladım büyüdüğünde ellerim
yerim yanındır canım canındır Rabbim 
incinmesin diye bendeki yerin
yerimi anladım yerimi bildim
ey sevgisi beni benden edenim!
insan doğdu ve biz onun batımına da şahidiz 
ağaç büyüdü felek döndü güneş battı
bulduk sonra orada biri vardı
biri daha ve biri daha
bulduk sonra
tüm buluşların müjdesiyle çiçeklendi kalbimiz
cennete giden bir araçken yaşamak
bize düştü yoldaki tüm güzelliklerin şerefine kuşanmak
bir çocuk vardı ismi baştan sona belli
bir çocuk vardı cismi yeri göğü kaplar
bir çocuk vardı işte var diyorum!
bir çocuk
ben çocuk
biz çocuk
merhametine büründüğüm efendimin ﷺ  baş üstü ettiği kadar çocuk
bir zamanlar çocuktum
hep çocuk oldum
...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Leyâl-i Girîzân

-
Resim
Bütün şiirlerim hayal toplayan okuyucular içindir.  Okuyucular fecr dolu gecelerde aşk ayrılığı ile yorgun düşerler. Kış göçmen kuşlarına özgü bir korkuyla, titreyerek, Ölgün uçan bütün gecelerim hasret doludur.  Şu uzaklara kanat açan beyaz güvercinlerle birlikte Ufuklardan batan seherlerimdir. Beyaz sayfalar üzerindeki siyah satırlar, Uçan o kuşların harap olmuş kanat gölgeleridir. Bu ahlar bütün onların nâmesidir Ve her şiir bir aşk kuşunun yuvasıdır. Kitabımın gizli bir köşesinde gömülmüş olan Ya solgun bir kamelya veya bir menekşedir. Bilsen, o hangi sînede verem olmuş Ve acaba kimin ruhunun hararetiyle ömrü bitmiştir. Meçhul okuyucularım sakın gücenmeyiniz, Dudaklarımdan usanmış o ismi söyleyemem. Bu bir peri ki çoğunlukla aşk bulvarıma gelir, Benimle altın kanatlı gecelerde gezerdi. O sevgili şu hasta ruhuma bazen acırdı; Bana nefesiyle sıcak ve müstesna bir iklim sunardı. Başka dünyada gezinmeyi sevmem, Hayalimin kırık kanadı sürüklenir yerde. Benim fikrimin gezinti ye...
Devamı

Bazen

-
Resim
Yıllardır düşüncesi salmaz gecemi Kabuk tutmaz yaran bulaştı kaderime Sarıldım diye yüzü gülmez talihine Ağrımaktan bir ceset taşımaktayım ellerimde Ağrıyor, ağlıyor kollarım sana sarılı Biz olamayız onlardan İnsan böyle bir mahluk Bazen insan böyle bir kofluk Acele işe koşan şeytanlar gibi hatalara dolaşık Yürüdüğü yollar belli içi dışı karanlık Yazık ki o buna alışık Kalbi sorgulamaz  Aklı hiç olmamış ki karışık Bunca kiri temizlerken gök Bazen ağlar ki müzmindir Dünya böyle bir varlık Bazen yokluklarla açığa çıkan Dünya bazen böyle bir hurdalık Kollarım ağrıyor anne Anne kollarım ağlıyor Yollarım sana dönük Hep çıkmaz sokak önüm Ne buldum bilmiyorum da benim oldu tüm cihan Biraz kabulsüz hislerim, kırık bir can elimdeki Kesiyor neye dokunsam, kesiyor nereye baksam Yara bere, acımak ve hep ağrımaklar çepeçevrem Bu sanki hiç de manasız değil içimde Bendeki biraz, Evsiz kalmış çocuğun hediye bir oyuncaktan dünyalar edinişi Yerim yok değil yerim belli Huzuru kovalarım köşe bucak Bul...
Devamı

Çünkü

-
Resim
Ödüm kopardı kıştan Konforunu yitirmiş her karşılıklı hissi koparan bir şey gibi kopardı ödüm Kıştan Kardan Kordan Bir ısınır bin soğurdu içim Kimsin ve bu ne cüret Kimdin de büyüdün kocamansın Görmeden evvel bildim Bu mâni değil ki kırılmış koparılmış her ne varsa hiç birine Duydun konuştum Konuştun duydum Oysa kopardı ödüm Yardan Vardan Yaralardan Varlığı bir Yaradandan Ellerimi kalbimi çocukluğumu hayallerimi Yakardı Bozardı Utanmazdı Bir de durmadan yazardı Küçük bir kızdı  Kopardı beni bir sayfa varsayıp acımadan Yakasını iliklerken kır saçlı anlamların Büyüdü, büyüdün bende Bir büyüydü ki Kopardı ödüm Durup fark etmek bildirildi sonra koşarken son basamağa erişelim diye Yavaş koştuğum bir aceleydin Beklerim dedin bekle Bekle korkma Bekle bıkma Beklerim çünkü seni ta ki bucaksız akşamlarda ışıklara karışan sesinçün Beklerim korkma Beklerim bıkma
Devamı