Leyâli Girizân

Herkes uzmanıdır her şeyin evet. Olmamak adına onlardan, bir maratona atıldıksa da koşmuyoruz. Bir birincilik elde etmenin, böylesi anlamsız bir yarışta getirisiz olduğunu her yerde haykıracak kadar bıktık çünkü. Diyecek çok sözleri var her şeye evet, verecek çok öğütleri, her zaman. Öyle olmaz dedikleri hiçbir şeyi düzeltmedikleri gibi, kendilerine duymamızı bekledikleri büyükçe bir saygı istiyorlar evet. Zoraki yürüttüğümüz duygulardan ibaret değil miyiz hepimiz biraz? Ayıp olmasın diye yaşadığımızdan habersiz, nezaketli olalım diye başkaları için sürdürdüğümüz bir hayatın, bizi yormaktan başka çok bir getirisi yokken, hayallerimizi bir bir yitirdiğimizin farkına vardığımızda eski gücümüzü bulabilecek miyiz? Bunu bilmeden güdülüyoruz bir sopa yordamıyla, ayak uydurduğumuz bir çeşit sürü içerisindeyiz. Bir koyun gibi yumuşak ve zararsız olmamızın dayatıldığını zannediyoruz sadece ve dayatma kelimesine çok takılmadan bu ayak uyduruşta yoğruluyoruz, derimiz ve kemiğimizle. Oysa bu başka...

Artık dönme vakti kendine insanın, dönme vakti dünyanın kendine. En içine, dönme vakti alem otobüsüyle, nice alemden geçip, evine insanın. Sadece yorgunların toplandığı bu araç yüzyıllardır dönüyor aynı yerde, aynı yolda, aynı yöne ve aynı yorgunlukla, bitmiyor tavafı dünyanın. Başlar dönüyor da durmuyor bir saniye olsun bu taşıyıcı ana. Doğmuyor insan bir daha, uyuyor evren rahminde yolcuları otobüsün. Ne gelişiyor, ne bir santim büyüyor dışı beşerin, bir tek ama büyüyor içinde beslene beslene bedene şah olan katili beşerin, kîni gelişiyor insanın insana, uyusalar da büyüyor işte, umarsız ve umursuz. Uyurken bile elleri boğazlarında birbirlerinin, kesilen nefesler sanki kendilerine can katacakmış gibi, boğmadan bırakmıyorlar tuttukları boğazı. Uyuyorlar ve bir bir geçiyor başlarına uzaktan şahaneliğine hayran oldukları parlak gök taşları, tepelerinden onları kınayan dağlar, uyanıkken tutundukları her şey, büyük bir gürültüyle yıkılıyor üstlerine tedricen. Kan seli olmuş bedenlerinde a...

 Dünya bir yere gidiyor ve hızı ölçülemez cinsten, bu allak bullaklıkta dönmeden edemiyor başımız ama "susun" telkinini her mecradan duyuyoruz seslice. Haykırarak,  susmamız isteniyor bizden ve denileni yapıp göz yumuyoruz bir amansız döngüde, hadsizce dayatılan bu sessizliğe. Çaresizliğin çok net farkındayız ama boğazımızda ki yumru izin vermiyor çıkmak isteyen ağlamaklı çığlığa. Başımız dönüyor, dünya bir yere gidiyor ve hızı ölçülemez cinsten. Kusuyoruz karşısında dünyanın, tanrılık taslayan beşer karşısında ve insan kusmuğundan sellerde yüzüyor tanrılaştırılan her eşya, tapıntılar, tapınaklar, tanrı'ya meydan okumuş helvadan tanrıları tanrıların. Tanrı yok diyen herkes kendi kusmuğunda boğuluyor ve aslında biz boğuluyoruz narsist aynalar karşısında. İskeletler kaplıyor bu nehri, suyu durulmaksızın artarken ansızın kocaman bir okyanus oluveriyor insanın istifrası, bir bir yutuyor evleri, otomobilleri, dağları, tünelleri, yolları ve tanrıları. Bu yakıcı suyun erittiği b...