Leyâli Girizân

Yıllardır düşüncesi salmaz gecemi Kabuk tutmaz yaran bulaştı kaderime Sarıldım diye yüzü gülmez talihine Ağrımaktan bir ceset taşımaktayım ellerimde Ağrıyor, ağlıyor kollarım sana sarılı Biz olamayız onlardan İnsan böyle bir mahluk Bazen insan böyle bir kofluk Acele işe koşan şeytanlar gibi hatalara dolaşık Yürüdüğü yollar belli içi dışı karanlık Yazık ki o buna alışık Kalbi sorgulamaz  Aklı hiç olmamış ki karışık Bunca kiri temizlerken gök Bazen ağlar ki müzmindir Dünya böyle bir varlık Bazen yokluklarla açığa çıkan Dünya bazen böyle bir hurdalık Kollarım ağrıyor anne Anne kollarım ağlıyor Yollarım sana dönük Hep çıkmaz sokak önüm Ne buldum bilmiyorum da benim oldu tüm cihan Biraz kabulsüz hislerim, kırık bir can elimdeki Kesiyor neye dokunsam, kesiyor nereye baksam Yara bere, acımak ve hep ağrımaklar çepeçevrem Bu sanki hiç de manasız değil içimde Bendeki biraz, Evsiz kalmış çocuğun hediye bir oyuncaktan dünyalar edinişi Yerim yok değil yerim belli Huzuru kovalarım köşe bucak Bul...

Kaygım uzağa bakmakla neticelenir Unutamayışın sızısıdır her gece şakağıma vuran Asıl yüzler belirir yüzüm önüne Görürüm kimmiş öz kim düşman Bunca nümayişçiden soytarımı saklamak zor değildir Zor değildir buna alışmam Şimdi soruyorum ne işim var burada Bu sitemkâr ruhlar arasında bulunuşum neden Bir mânâsı olmalı bu gelişin Mezarlığa gitmek değildi niyetim Ayaklarım bu yöne çevrildi durmadan Sonra tavafı başladı mevta diyarının Anladım ki bir gün ölürmüş soytarılar Soytarımı öldürdüğüm gün anladım Anladım Unutamayışın sızısıdır her gece şakağıma vuran Bir yaralı kuştur sine-i sadparemde çarpan Yarası içeridedir yarası benimledir bendendir Bir demdir sonra Akşamları kanat sesi işitilen huffâşın rüzgara verdiği ahenk Öylece hayrandır ruhum her kuşa ufukta kanat çırpan Anladım ki ölürmüş her yaralı kuş kırılınca kafesi Anladım kırılınca sol kafesim Soytarımı öldürdüğüm gün anladım Kanı bozuk bu şehirde işim bitmişti iyiden Anladım yerim de evim de ırak buradan Anladım nefes a...