Tutsak

Kim değil nereli olduğu,

Merakı kuşattı kirpik uçlarımı

Acının menbaıydı gözleri

Vatanı talan bir serçeydi tutsak

Hür dağları zincirli

Kendi göğünü özleyen bir yavru yılkı

Gülümsemesi, sesini kapatışı

Örtüşü o çizik kalbi, eğişi başını,

Buğulu gözleriyle arza nefes aldırışı

Kaçması en ufak köşesine dünyanın

Ki bedeninde kırmızı izler

Biliyor, canını yakan en yakını

Susmuyor fakat,

Karşıma geçmiş bir oyuncağı oynatıyor

Konuşmuyor, konuşturuyor

Sessiz kalsa sorarım biliyor

Öyle sanıyor, benden habersiz,

Kısıyor sesini, babamla geldim diyor

Halbuki kimsesiz

Tutmamış ki elinden onu sürüyen

Kurtulmak olsa kaçar

Yaralı küçüklüğüne bürünür ve uçar

Oysa yok çıkışı,

Sonsuz bir çığ bu prangalar

Dökük çehresinden yayılan masumiyet ışığı

Keşke ben olsam o değil de

Döken bir ömür gözyaşı

Taşına dahi sarılacağı yuvası,

Koşsa da ondan yana

Ben olsam düşen durmadan

Ve üstünde yol aldığı toprağı

Ben olsam

Olmasa o yaralanan